De grote internationale hit Perdono zorgde in een klap voor de doorbraak van de Italiaanse zanger en liedjesschrijver Tiziano Ferro. Als kind was Ferro al zeer muzikaal; hij bespeelde gitaar, drums en piano en begon in zijn tienerjaren liedjes te schrijven. Maar een echte passie voor muziek ontwikkelde zich pas toen hij op zestienjarige leeftijd in een gospelkoor ging zingen: de zwarte muziek was het helemaal. Platenlabel EMI lanceerde Ferro op de (inter)nationale markt met de single Perdono en het debuutalbum Rosso Relativo (2001). Ferro's rijpere tweede album Centoundici (oftewel 111) overtreft alle verwachtingen. Het zeer autobiografische album betekent een verdere verdieping van Ferro's bijzondere mix van r&b met hiphop, Italiaans(talig)e pop en elektronische elementen. 111 bevat zeer afwisselende nummers en enkele potentiële hits: het stampende Perverso, aangrijpende Sere Nere, reflectief-poëtische Ti Voglio Bene, ironische Mia Nonna, experimentele 10 Piegamenti, balladische Chi Non Ha Talento Insegna en het jazzy uitstapje Temple Bar... Ferro rapt en zingt dit alles schijnbaar zonder enige moeite met zijn rijkgeschakeerde en flexibele stem. (SvdP)