Het Canadese trio Danko Jones (aangevoerd door de gelijknamige zanger/gitarist) lijkt vooral als missie te hebben om de 'roll' weer achter de 'rock' terug te krijgen. Zij doen dit met stoere hardrockriffs, seks en humor. Jones is daarbij de hitsig grommende ceremoniemeester, onder het motto 'you can call me Danko but your girlfriend calls me darling'. Vooral op het podium is de groep volledig in zijn element maar hun albums missen die opwinding nogal eens. Sleep Is The Enemy is hun vierde en het spierwitte hoesje contrasteert opvallend met de in het zwart uitgevoerde voorganger We Sweat Blood . Ook muzikaal is de plaat minder donker. Verder is het geen nieuws goed nieuws: puntige songs, zompige riffs in AC/DC en Thin Lizzy tradities en Jones die weer vele ranzige oneliners in petto heeft in titels als Baby Hates Me, The Finger en Don't Fall In Love. Het doet er naar verlangen de band weer eens op het podium aan het werk te zien. (MR)