Veel platen kennen eenzelfde opbouw. Ze beginnen met enkele uptempo stukken, nemen vervolgens wat gas af, om met een reeks stevige uitsmijters te eindigen. Wie daarvan afwijkt, zoals The Low Anthem op zijn tweede album doet, zaait meteen verwarring. Oh My God, Charlie Darwin begint met drie prachtige pastorale folknummers, om abrupt over te schakelen op rauwe trashblues, ergens tussen Tom Waits (wiens Home I'll Never Be ze coveren) en Bruce Springsteen in, waarna weer enkele meer ingetogen stukken volgen. Die bijna schizofrene kwaliteit maakt The Low Anthem een van de meer spannende loten aan de tak van retro-artiesten die in de jaren nul de alternatieve muziekwereld wisten te veroveren. Tegelijk kent ook deze band van het onvolprezen label Bella Union dezelfde kwaliteiten als hun stalgenoten Midlake , Andrew Bird , Vetiver en Fleet Foxes : een gevoel voor tijdloze melodieën, gecombineerd met de urgentie van een gretige jonge band. (MS)