Het is zondagmiddag en Fin Greenall heeft zijn ouders uitgenodigd voor een kop thee. Terwijl meneer en mevrouw Greenall plaatsnemen op de bank zet zoonlief zijn nieuwste album Perfect Darkness op. ‘Hoeveelste plaat is dit nou, Fin?’, vraagt mevrouw Greenall belangstellend. ‘Mijn vijfde, moeder.’ Even dreigt er een ongemakkelijke stilte, maar dan komt het gesprek op gang. Het weer wordt besproken, recepten worden uitgewisseld en Fin schenkt nog eens bij. Na een paar uurtjes gekeuvel stappen zijn ouders maar weer eens op. Het was een lekker gezellig middagje, niet in de laatste plaats door het vertrouwde geluid van Fins cd op de achtergrond. Perfect Darkness is een album vol stemmige en verantwoorde achtergrondmuziek zoals zijn vorige albums dat ook waren. Als singer/songwriter Fink brengt Fin Greenall nooit iets sensationeels. Zijn stijl is gedegen en herkenbaar: rustige beats, ritmische akoestische tokkels en veel ruimte voor zijn licht hese stem. Zonder een echte uitschieter is de drie kwartier aan muziek op Perfect Darkness van een acceptabel niveau. Zijn ouders mogen weer trots zijn, al zullen zelfs zij niet overlopen van enthousiasme. (JE)