Summary: De geboren Fries en gereformeerde boerenzoon Pieter Sjoerds Gerbrandy (1885-1961) was minister-president in de moeilijkste periode van de Nederlandse geschiedenis, van 1940 tot 1945. Als hoofd van het kabinet in ballingschap in Londen weigerde hij zich neer te leggen bij de gedachte dat Nederland verslagen zou zijn. Hij toonde moed, strijdlust en onverzettelijkheid toen het er werkelijk op aankwam. In talloze toespraken voor Radio Oranje spoorde hij zijn landgenoten in bezet gebied, regelmatig in Bijbelse taal, aan moed te houden. Klein van stuk maar met een formidabele snor stond hij in Londen bekend als "het zeehondje" of "de walrus". Hij regeerde zonder parlement, maar mét een koningin, Wilhelmina, die met haar Engelandvaarders zelf graag "parlementje" had willen spelen. Bij herhaling kwam zij met haar vernieuwingsdrift in conflict met de koppige Gerbrandy. In dit boek wordt daarvan aan de hand van nieuw materiaal verslag gedaan. Na de oorlog leidde hij de beweging voor de Rijkseenheid, die van onafhankelijkheid voor Indonesië niets wilde weten. In deze periode verdacht men hem zelfs even van een poging tot staatsgreep. Maar toen hij in 1948 lid werd van de Tweede Kamer, had hij als gevat en geestig spreker vaak de lachers op zijn hand. En als voorzitter van de Radioraad was hij bijna dertig jaar lang betrokken bij het modernste communicatiemiddel van zijn tijd. Thans siert zijn borstbeeld tezamen met dat van Wilhelmina de ingang van het Tweede Kamergebouw als blijvende herinnering aan de Tweede Wereldoorlog