Schijnbaar vanuit het niets was er in 2017 ineens Sevdaliza. Deze Rotterdamse artieste met Iraans bloed presenteerde zich, op en rondom haar debuutalbum Ison als een mysterieus totaalconcept, met hoofdrollen in artistieke clips en op het podium voor niet alleen haar krachtige stem en performance, maar ook haar lichaam en gestalte. Als een imposante, zelf-benoemde freak leek zij vooral uiting te willen geven aan haar ontheemding als Westerse-Iraanse vrouw. Shabrang produceerde zij zelf en staat in het teken van kwetsbaarheid en (opnieuw) naaktheid. Gehavend kijkt zij je aan vanaf de cover. Prachtige muziek levert dat wel op. De tempo's zijn altijd laag en er hangt een zweem van Perzische mystiek over de slow-motionklanken met invloeden van onder andere Portishead en Radiohead. Een hoogtepunt is het Iraanse Gole Bi Goldoon waar een bezwerende en donkere kracht van uit gaat. In interviews benadrukt zij zichzelf te willen tonen op Shabrang. Er gaat vooral een ongenaakbare en bijna onaardse schoonheid uit van dit indrukwekkende album. (MR)