De albums van Róisín Murphy zijn soms een beetje te overdadig. Lang niet iedereen kan de eigenzinnige dance-zangeres volgen. Naar eigen zeggen is de Ierse zo experimenteel ingesteld, omdat ze per ongeluk de muziek inrolde. Tijdens het opnemen van het eerste album van Moloko (1995) moest ze improviseren, want ze had eigenlijk nooit gezongen. Die houding tekent haar loopbaan. Gelukkig weet Murphy dat en houdt ze soms rekening met haar publiek. Zo had ze voor haar derde soloalbum Hairless Toys (2015) ruim 30 nummers af, maar bracht ze er maar acht uit. Op opvolger Take Her Up To Monto verschijnen er nog eens negen. Als dubbelalbum was het te veel van het goede geweest, want ook nu wordt de luisteraar flink uitgedaagd. Na het eerste nummer heb je er al ruim zes minuten aan verbazingwekkende disco op zitten. Je kunt allerlei ‘geestige’ benamingen voor haar avontuurlijke stijl verzinnen. Van ‘eigenwijze tante’ tot ‘krankzinnige toverfee‘, maar dat is eigenlijk heiligschennis. Róisín Murphy valt met niks of niemand te vergelijken. Als het gaat om rusteloze creativiteit laat ze vrijwel iedere popact achter zich. (JE)