"The Lombok treasure, the cannon of the king of Kandy, a nail statue from Congo, the skull of the Congolese hero Lusinga, the Benin bronzes: these are just a few examples of a wealth of objects that can be found in various ways - often improperly - have come into the possession of Dutch and Belgian museums. And private collections have also been enriched over the centuries with numerous objects from the colonies. These possessions now feel uncomfortable and attempts are being made to return valuable objects. Can museums and private individuals in the Netherlands and Belgium unconcernedly exhibit and keep in possession of (art)historical objects from the former colonies? Belgium and the Netherlands are starting to rub off. Since their independence, the former colonies are calling for the return of lost ones heritage. The Low Countries have given something back in the past, but more often they have ignored the call for it. Governments, museums and private owners in the Netherlands and Belgium now believe that this is no longer sustainable. How and when did those objects get here, and where are they now? Is it all looted art? How does giving back work? Are there successful examples? Should something also be returned, if it cannot be missed here?. "De Lombok-schat, het kanon van de koning van Kandy, een spijkerbeeld uit Congo, de schedel van de Congolese held Lusinga, de Benin-bronzen: het zijn slechts enkele voorbeelden van een schat aan voorwerpen die op allerlei manieren - vaak oneigenlijk - in bezit zijn gekomen van Nederlandse en Belgische musea. En ook particuliere collecties werden in de loop der eeuwen met tal van voorwerpen uit de koloniën verrijkt. Inmiddels voelt dit bezit ongemakkelijk en worden pogingen gedaan waardevolle objecten terug te geven. Kunnen musea en particulieren in Nederland en België (kunst)historische voorwerpen uit de voormalige koloniën onbekommerd tentoonstellen en in bezit houden? Het antwoord op die vraag is niet langer eenduidig. Bevolkingsgroepen op het zuidelijk halfrond voelen nog altijd de pijn van het verlies van waardevolle voorwerpen, terwijl het bezit ervan in België en Nederland begint te schuren. Sinds hun onafhankelijkheid roepen de voormalige koloniën om teruggave van verloren erfgoed. De Lage Landen hebben in het verleden weleens iets teruggegeven, maar vaker de roep erom genegeerd. Dat is niet langer vol te houden, vinden nu ook regeringen, musea en particuliere bezitters in Nederland en België. Hoe en wanneer zijn die voorwerpen hier gekomen, en waar zijn ze nu? Is het allemaal roofkunst? Hoe gaat teruggeven in zijn werk? Zijn er succesvolle voorbeelden? Moet iets ook terug, als het hier niet gemist kan worden?