Semele is eigenlijk geen opera, aangezien Handel een concertante opvoering in gedachten had. Het werk wordt wel beschouwd als een oratorium, hoewel het verhaal allesbehalve spiritueel of Bijbels is. De ambitieuze Semele, de zoveelste minnares van Jupiter, wil tot de onsterfelijke goden behoren. Aangespoord door Iuno in vermomming, de jaloerse echtgenote van Jupiter, laat Semele zich overhalen tot een fatale daad. Zij eist van Jupiter dat hij zich laat zien in zijn goddelijke gedaante, waarna zij door de hitte verteerd wordt. Uit haar as wordt de god Bacchus geboren. Erotiek en humor zijn terugkerende elementen in het werk dat zich heel goed naar het theaterpodium laat verplaatsen. Behalve dan dat het koor op de meest ongelegen momenten opkomt om commentaar te geven (midden in een intieme liefdesscène). Regisseur Robert Carsen laat het verhaal in moderne tijden afspelen. Gelukkig wordt de humor niet vergeten. Zo is duidelijk de verveling op Iuno’s gezicht af te lezen, als de zichzelf bewonderende Semele de zoveelste coloratuurpassage inzet. De twee laatste explosieve coloratuuraria’s van Semele maken de rol bij uitstek geschikt voor diva Cecilia Bartoli. (CP)