Nadat hij in 1973 de Rainbow Concerten had gedaan, die waren georganiseerd door zijn goede vriend Pete Townsend, keerde Eric Clapton terug naar de Criteria studio’s in Florida om 461 Ocean Boulevard op te nemen. Clapton had twee jaar voor de Rainbow concerten niet gespeeld wegens persoonlijke problemen maar met de hulp van een groep muzikanten, waaronder George Terry, ex-Derek & The Dominoes bassist Carl Radle Jamie Oldaker en Yvonne Elliman, knutselde Slowhand een album in elkaar die door velen tot zijn beste gerekend wordt. Hij concentreerde zich meer dan ooit op zijn zang en minder op zijn gitaarcapriolen uit het verleden. Hij liet met veel effect een ontspannen, JJ Cale-achtige zangstijl horen in een zoete versie van Willie & The Hand Jive en Elmore James’ I Can Hold Out. Niet dat hij nu meteen een aardige, vriendelijke gitaarheld geworden was, daarvoor bevatte het met slide gitaar doordrenkte Motherless Children en het stuwende Mainline Florida (de albumsluiter) te veel vuur. Uiteraard was het vooral zijn cover van Bob Marleys I Shot The Sherrif die de aandacht trok, en het nummer haalde dan ook de top van de hitlijst. 461 Ocean Boulevard is nog steeds één van de hoogtepunten van Eric Claptons carrière.