Na een halfslachtig solodebuut dreigden Lou Reeds jaren na de Velvet Underground er slecht uit te gaan zien. Gelukkig maar dat David Bowie en zijn gitarist Mick Ronson te hulp kwamen, en een van Reeds beste albums uit zijn carrière maakten. Transformer (1972) bouwde voort op het uitgeklede, grillige popgeluid van het VU-album Loaded (1970), om te worden voorzien van de androgyne en brutale glitter van de glam-periode en niet te vergeten een stevige portie van Ronsons robuuste gitaarwerk. Het is ieders verdienste dat Reeds uitstekende, bijtende teksten en scherpzinnigheid hierin behouden blijven. Het gevoel van stijlvol plezier op Transformer werkt aanstekelijk, en wordt verhoogd door Reeds karakterschetsen van Andy Warhols entourage en de beau monde in New York. De hoogtepunten van het album zijn enkele van Reeds beste nummers: Satellite Of Love, Vicious, Perfect Day en het haast perfect popliedje Walk On The Wild Side. Reeds experimenteerdrift maakte het hem moeilijk de magische formule van het album te evenaren, waardoor Transformer altijd onaantastbaar in zijn discografie is gebleven.