Marvin Gaye maakte dit zwoele, muzikale eerbetoon aan de vleselijke geneugten op de vleugels van de artistieke vrijheid die hij had verdiend bij Motown met het succes van What’s Going On. Waar dit laatste album leunt op complexe arrangementen, domineren op Let’s Get It On vooral strakke ritmepartijen, sterke melodieën en Gayes genuanceerd expressieve stemgeluid. Het titelnummer werd als sensuele hymne aan de lichamelijke chemie zelden overtroffen. Pure muzikale bevlekkingen als Come Get To This en You Sure Love To Ball completeren de bijna schaamteloze en ronduit geile sfeer van het album nog eens. Hoewel Let’s Get It On ook meer contemplatieve momenten kent (zoals de ballad Distant Lover), belijdt Gaye vooral een ‘carpe diem’-gevoel, met zijn intense vocale voordracht en de bijna vloeibare arrangementen. Zoals What’s Going On een weg baande voor de politieke soulmuziek, vond Gaye op Let’s Get It On het typische ‘loverman’-genre uit, waarin hij navolging kreeg van 'kreunzangers' als Al Green, Barry White en Isaac Hayes.