Voortbouwend op de solide reputatie van Simon & Garfunkel en de genreverkennende experimenten van zijn solowerk, bracht Paul Simon in 1973 deze uitzonderlijke collectie nummers uit. Simon lijkt hier zijn nieuw gevonden solovrijheid optimaal te benutten, door zijn folkrockpalet uit te breiden met gospel, reggae, rhythm & blues en dixieland, alles met autoriteit uitgevoerd. Dat zelfvertrouwen leverde enkele van zijn beste en meest gedegen composities op, waaronder Kodachrome, een metafoor voor de subjectiviteit van het geheugen, de schitterende akoestische ballad American Tune en het gospelachtige Love Me Like A Rock. De verschillende gastbijdragen voegen kleur en textuur toe aan Simons singer/songwriter-idioom en kenmerken een culturele reis die in 1986 met Graceland een hoogtepunt bereikt. Waarschijnlijk is There Goes Rhymin’ Simons meest consistente en bevredigende soloalbum na Graceland. En dat is geen geringe prestatie met zijn overige werk gedurende de jaren zeventig en tachtig in het achterhoofd.