Zanger, bassist en songwriter Roger Waters beschouwde het Pink Floyd album The Wall uit 1979 vooral als een persoonlijk magnum opus. Toen dit dubbelalbum ook nog eens een groot succes werd, nam Waters ongevraagd het roer volledig over binnen de band. Toetsenist Richard Wright was door zijn hand al vertrokken, gitarist en zanger David Gilmour en drummer David Mason moesten zich maar schikken naar een concept dat eigenlijk was blijven liggen binnen het The Wall-verhaal. The Final Cut, dat verscheen in 1983, is Waters' aanklacht tegen oorlog, gebaseerd op het verlies van zijn vader in de Tweede Wereldoorlog. Het is opvallend dat met zo'n persoonlijk thema, ook nog eens uitgevoerd met orkest, The Final Cut als geheel een kille indruk maakt. De overspannen vocale voordracht van Waters doet daarbij geforceerd aan. Gilmour krijgt alleen de kans om zijn lyrische solospel te etaleren in de uitschieter The Fletcher Memorial Home, Mason wordt zelfs vervangen door drummer Andy Newmark op afsluiter Two Suns In The Sunset. Na dit zwakke album ging Waters daadwerkelijk solo. Gelukkig zetten Gilmour en Mason, met de terugkerende Wright, de groep (tot groot ongenoegen van Waters) voort waardoor The Final Cut niet de onbevredigende zwanenzang werd in een groots oeuvre. (MR)