“Wansmaak” is in de muziekgeschiedenis een nogal wankelmoedig begrip, dat meer aan mode onderhevig is dan muziekliefhebbers doorgaans willen toegeven. Het bewijs voor deze stelling levert de sinds de jaren tachtig van de vorige eeuw veranderde appreciatie van het oeuvre van Edward Elgar. Lange tijd konden hoogstens de Enigma-variaties op enige waardering rekenen. De rest van zijn muziek gold als vergeeld Victoriaans sentiment waaraan geen enkele musicus van reputatie zijn vingers aan wilde branden. Dankzij de opkomst van Engelse cd-labels liggen de zaken intussen anders. Bijna al de muziek van Elgar is in voortreffelijke uitvoeringen beschikbaar. Weinige hebben echter de typische toon van Elgars werk zo goed weten te treffen als Bryden Thomson in deze uitvoering van Elgars Symfonie nr.2. Waar de meeste dirigenten hoorbaar proberen de breedsprakigheid van dit stuk enigszins terug te dringen, laat Thomson de teugels vrij. De muziek komt daardoor tot leven en ontvouwt zich in een weldadige kalmte, die de typische grandeur van Elgars pathos volkomen tot zijn recht laat komen. (JvG)