Vanaf het begin waren er al McCartney-achtige popelementen terug te vinden in de Supertramps toegankelijke versie van art-rock. Even In The Quietest Moments (1977) laat echter de definitieve verschuiving horen die de groep maakte van prog-neigingen naar een meer commerciële aanpak. Het verscheen voor de commerciële doorbraak Breakfast In America (1979), maar heeft wel al de voortekenen in zich van de recht toe recht aan pop-rock stijl van dat album, terwijl het ook nog iets van de vroege kunstzinnigheid heeft. Waar Fool’s Overture nog wat van de gewichtigheid heeft die je normaal gesproken associeert met seventies prog, is in de fragiele en beschouwende titeltrack en From Now On een genegenheid voor de zachte kant van jaren zestig Britpop te bespeuren. Give A Little Bit, dat een van Supertramps sleutelnummers zou worden, is een zonnige, op akoestische gitaar gebaseerde deun en de band klinkt als een folkrockact uit het Los Angeles van de jaren zeventig. De grote overstap zat er aan te komen, en alle kenmerken zijn hier al terug te horen.