De meeste hoezen van jazz-cd’s hebben wel iets van het volgende: een jazzartiest aan het werk, de ogen dichtgeknepen, de lippen stijf om een mondstuk geklemd en gedimd licht. Nee, dan de hoes van Dexter Gordons Blue Note-debuut. De tenorsaxofonist laat zich in een koetsje rondrijden door Central Park, gekleed in een hippe trench coat, de ene hand op zijn saxofoonkoffer en in de andere een sigaret en met een grote glimlach op het gezicht. Doin’ Allright, inderdaad. Vergeleken met sommige andere Blue Note-artiesten was Gordon misschien inderdaad al wel te beschouwen als een ‘arrivé’, die al zo’n twintig jaar meedraaide in de jazz ten tijde van deze opnames in 1961. Het zelfvertrouwen dat je dan kan verwachten, en de zonnige kijk die de hoes impliceert, zijn terug te vinden in de muziek. Gordon kon zelf aardige stukken componeren, getuige For Regulars Only en Society Red, maar hij was een kei in het herinterpreteren en stevig laten swingen van standards. Hij speelt zich in double-time, maar met elegantie, door Gershwin’s I Was Doing All Right en freewheelt over It’s You Or No One met overmatig zelfvertrouwen, ondersteund door Al Harewood’s spetterend bekkenwerk.