Het titelloze debuutalbum van Doe Maar uit 1979 is op zijn zachtst gezegd wisselvallig te noemen. De groep zoekt nog naar een richting en probeert diverse stijlen uit waarbij de ene meer geslaagd uitpakt dan de ander. De swingende opener Anita knipoogt met zijn steeldrums naar calypso. Een ander hoogtepunt, de romantische single Ik Zou Het Willen Doen, werd net geen hit en bleef steken in de tipparade. Ernst Jansz toont een onvermoede kant van zichzelf in het weinig subtiele Wees Niet Bang Voor Mijn Lul dat herinnert aan de barblues van Normaal. In Whiskey Coke en Verdomme, Ik Doe Het Wel Alleen sluit de groep aan bij het werk van hun wilde tijdgenoot Herman Brood. Niet lang na dit album vertrok bassist en zanger Piet Dekker en zijn plaats werd ingenomen door Henny Vrienten. De groep besloot definitief voor ska en reggae te kiezen en de oude nummers - enkele uitzonderingen daargelaten - van het repertoire te schrappen. Dat bleek een verstandig besluit. (PdK)