Met The Unforgettable Fire (1984) kiest U2 voor een duidelijke koerswijziging. Producer Steve Lillywhite wordt ingeruild voor de meer experimentele Brian Eno en Daniel Lanois, waarmee alle bombast van de drie eerdere albums verdampt. Eno als meester van de soundscape is verantwoordelijk voor de meer atmosferische klank met alle ruimte voor het hallucinerende gitaargeluid van The Edge. De ritmesectie van bas en drums transformeert zich tot een soepele laag die subtiel het verloop van de tekst volgt (zoals in Bad). En ook Bono’s impressionistische teksten zijn door de meerdere betekenislagen minder expliciet. Het resultaat is ‘something a bit more serious, more art’, aldus bassist Adam Clayton. Ondanks alle artistieke aspiraties is het politieke bewustzijn nog springlevend. Martin Luther King jr. wordt geëerd in de hommage Pride en de elegie MLK. Daarnaast vallen vorm en inhoud samen in de titeltrack die verwijst naar een expositie van schilderijen gemaakt door slachtoffers van het bombardement op Hiroshima en Nagasaki. En hiermee is de cirkel weer rond. (JWvR)