Slayers debuut voor een majorlabel blijft een van de meest brute metalalbums ooit opgenomen. Compromisloos in zijn extremen, en, ironisch genoeg, betekende het ook hun doorbraak naar de mainstream. Door hun trashgeluid te voorzien van hardcore-punk invloeden verschoof het onwelluidende kwartet van bovennatuurlijke terreur naar gruwelen uit de realiteit met kortere nummers zoals Necrophobic en Postmortem. De verandering is het meest duidelijk zichtbaar in de ijzingwekkende beschrijving van Nazi-slachter Josef Mengele in het uitzinnige Angel Of Death. Alleen de apocalyptische afsluiter Raining Blood gaat terug naar de semimelodieuze Slayer-stijl van Show No Mercy en Hell Awaits. Ondanks de korte speelduur (slechts 28 minuten) laat het door Rick Rubin geproduceerde Reign In Blood een ware maalstroom van geluid los. Voortgedreven door Dave Lombardo’s stompende percussie, laten Jeff Hanneman en Kerry King hun ronkende gitaren loos gaan, terwijl bassist Tom Araya met maniakale vreugde zijn teksten uitblaft en –kraait. Slayer is een van de weinige metalbands die echt kwaadaardig klinkt, en met Reign In Blood inspireerden ze een legioen aan trash- en deathmetal opvolgers die maar al te graag meededen aan de horrorshow.