Terwijl de Vijfde symfonie van Sibelius algemeen als een hoogtepunt in diens oeuvre wordt gezien, geldt de Zevende symfonie als het lelijke eendje. Voor veel Sibeliusliefhebbers was het ondenkbaar dat de man zijn symfonische productie af kon sluiten met dit relatief bescheiden eendelige werk; reden waarom jarenlang de hoop levend werd gehouden dat de Finse meester in zijn nadagen alsnog een Achtste symfonie ten doop zou houden. Dat stuk is er echter nooit gekomen. Dat is jammer, maar de Zevende is zonder meer een waardig slotnummer van Sibelius’ symfonieën. Wie daaraan twijfelt, moet deze opname beluisteren van Karajan met ‘zijn’ Berliner. Niet alleen zit de verzadigde volle orkestklank deze muziek als gegoten, maar Karajan weet als geen ander hoe hij de spanning vast kan houden in een stuk dat op het eerste gehoor een soort lange, langzame ‘monologue intérieure’ lijkt te zijn en bij iedere mindere dirigent stuurloos en langdradig overkomt. (JvG)