Op papier bestond Pink Floyd in 1987 alleen nog uit gitarist/zanger David Gilmour en drummer Nick Mason. Toetsenist Rick Wright stond sinds The Wall alleen op de loonlijst en bassist/zanger Roger Waters had de groep de rug toegekeerd. De laatste vond dat Pink Floyd daarmee ook moest ophouden met bestaan en spande een rechtszaak aan om A Momentary Lapse Of Reason en het daaropvolgende wereldtournee te ontdoen van de naam Pink Floyd. Zoals The Wall en The Final Cut als verkapte soloplaten van Waters kunnen worden beschouwd, ligt het voor de hand om A Momentary Lapse Of Reason een typisch David Gilmour-album te noemen. De gitarist heeft de hand in alle composities en de productie waarin zijn melodieuze en gierende spel flink naar voren is geschoven. Het had ook een terugkeer kunnen zijn naar het oude, meer dromerige en lyrische Pink Floyd van Wish You Were Here en Meddle. In spacerocknummers als Signs Of Life en Terminal Frost lijkt hier naar gezocht te worden maar de typische jaren tachtig (over)productie, met als holle plastic vaten klinkende drums en een totaalgeluid als een kille mist, doet het geheel sfeerloos en gedateerd klinken. Daarnaast wordt de diepgang van Waters danig gemist op het door vorm gedomineerde A Momentary Lapse Of Reason. (MR)