Hoewel Blonde On Blonde (1966) algemeen beschouwd wordt als de meest baanbrekende Bob Dylan plaat, laat voorganger Highway 61 Revisited zijn definitieve overgang horen van progressieve folkzanger naar visionaire rockpoëet. Voor het eerst domineren elektrische instrumenten zijn songs in de vorm van onder andere de manische elektrische gitaarlicks van Mike Bloomfield en de ronkende Hammondstoten van Al Kooper. Terwijl de meeste nummers een traditioneel 12-maten bluesschema hebben, laat Dylan tekstueel iedere conventie los om zich te verliezen in poëtische abstracties, surreële beelden en bijtend sarcasme. Nooit werden in de rockwereld vervreemding en onwetendheid zo bijtend verwoord als in Ballad Of A Thin Man en niemand werd ooit zo raak en meedogenloos neergesabeld als in het iconische Like A Rolling Stone. Wanneer Dylan uiteindelijk weer alleen is met akoestische gitaar en mondharmonica, in het epische Desolation Row, weerklinken de namen van Ezra Pound en T.S. Eliot. Zeker geen ‘namedropping’ maar eerder een gezelschap waar deze eeuwige aspirant-Nobelprijswinnaar zich onder mag scharen, met een werk zo rijk en baanbrekend als Highway 61 Revisited.