Met een mix van conceptuele symfonische rock in de traditie van Yes en Genesis, en de al even Britse, vroege heavy metal (Led Zeppelin, Black Sabbath) bracht het Canadese trio Rush de progrock naar de Nieuwe Wereld met een uitvergroot en technisch virtuoos geluid. 2112 uit 1976 is één van de hoogtepunten van het vroege Rush oeuvre. Dit vooral door het titelstuk, de ruim twintig minuten klokkende, futuristische rocksymfonie die (naar een libretto van drummer en vaste tekstschrijver Neil Pearth) handelt over een totalitaire toekomstwereld, waaruit emotie (en daarmee muziek) is verbannen. De hoofdpersoon vindt in de loop van het verhaal een gitaar en begint deze te gebruiken als verzetsmiddel. Heavy rockriffs illustreren dit, ondersteund door veelal afwijkende ritmeschema’s met een groots (zo niet grotesk) muziekstuk als gevolg. Het Amerikaanse antwoord op Close To The Edge (Yes). De resterende vijf nummers (voorheen kant twee) staan los van het verhaal maar zetten de sfeer moeiteloos voort op het album wat pas tegen het einde in rustiger vaarwater te komt met Tears.