Binnen het wispelturige oeuvre van Neil Young is Zuma met gemak het meest wispelturige album. Het is een meeslepende en hypnotiserende plaat, die de luisteraar meesleurt in een rivier van zelftwijfel, bitterheid en angst. Het is het geluid van de misgelopen jaren zestig: de ‘peace and love’ die Young bezong met Buffalo Springfield en CSNY vallen hier keihard op de grond, en het geluid dat het maakt is Zuma. Het is alleen dankzij het vakmanschap van Crazy Horse dat Young in staat is een heel album vol sombere en voortdreinende nummers te maken zonder dat het saai wordt. Tussen het ongemeen sarcastische Stupid Girl en het paranoïde Cortez The Killer zijn het de elektrische gitaren die de luisteraar bij de les houden. Tussen al het emotioneel geweld is een van Youngs meest adequate en puntige poptracks te vinden: Don’t Cry No Tears.