Sonny Rollins waagt zich op nog vrijwel onontgonnen jazzterritorium door alleen met bas en drums te werken, wat voor die tijd zeer ongebruikelijk was. Eerder dat jaar had hij deze aanpak al ingewijd op Way Out West, maar op dit vrije live album verkent hij pas echt alle mogelijkheden. Rollins klinkt als een geest in de fles die zojuist is vrijgelaten en zwelgt in de harmonische vrijheid van deze setting met demonische, kronkelende riffs en lyrisch gekreun dat dapper door de verschillende toonsoorten zwerft. Hiermee heeft hij een van de spannendste live jazzalbums van de jaren vijftig (en misschien ooit) gemaakt.