Na het succes van het glamrock-achtige Transformer (1972) was de verwachting dat Lou Reed verder zou gaan in de commerciële richting. Maar, zoals gewoonlijk, schiep Reed er genoegen in de verwachtingen in de war te sturen. Berlin bestaat uit een verhalencyclus waarin de decadentie van de naamgevende stad en Brecht/Weil-achtige orkestraties worden gebruikt om het verhaal te vertellen van twee fysiek beschadigde mensen en hun tot mislukken gedoemde relatie. Berlin staat ver weg van de ‘rocksterrenposes’ zoals die te vinden waren op Transformer. Tekstueel en muzikaal gezien is het een openhartige en ruwe plaat. De arrangementen gaan van subtiele, uitgesponnen composities tot kaal klinkende akoestische spaarzaamheid, maar de teksten zijn altijd even sterk in hun weergave van geweld, verslaving en wanhoop. Hierdoor is het album niet geschikt voor de gevoelige zielen, maar de huiveringwekkende reis door de bovengenoemde ellende maakt Berlin wel een van Reeds meest ongewone, veel van de luisteraar vragende, maar uiteindelijk ook bevredigende albums.