Nick Drake's derde en laatste studioalbum laat hem in de klassieke singer/songwriter modus horen, vrijwel zonder overdubs. Slechts Nicks akoestische gitaar - fenomenaal beheerst bespeeld - en omfloerste stem zijn te horen, met alleen op het titelnummer een extra pianopartij. Opgenomen door zijn vaste producer Joe Boyd in twee sessies van twee uur, laat Pink Moon de naakte essentie van Nick Drake's muziek horen. Het is een eenzame plaat, die meer nog dan de eerste twee albums heeft gezorgd voor Drake's postume, romantische imago van getroebleerde jongeling. Je zou het Nick Drake's bluesalbum kunnen noemen. Het heeft in ieder geval dezelfde werking, net als goede blues is de muziek eerder troostrijk dan deprimerend. Pink Moon werd ten tijde van de release nauwelijks opgemerkt. Rond de millenniumwisseling werd het nummer in een reclamefilmpje voor Volkswagen gebruikt, waarna een run op de plaat ontstond. Een beetje wrang wellicht maar Drake, die tijdens zijn leven uiterst gefrustreerd was door gebrek aan commercieel succes, zou er waarschijnlijk weinig moeite mee hebben gehad. (MS)