Hij brak een paar jaar later door dan Elvis Costello en Graham Parker. Toch wordt Joe Jackson beschouwd als volwaardig lid van de zogenaamde‘ angry young men’ van de Britse rock. Zoals te horen is op zijn debuutalbum was Jackson van meer markten thuis dan Parker en (de vroege) Costello. Ook was hij hen een stap voor op het gebied van harmonisch vernuft, al deed hij zijn best om dat in het begin niet te veel te laten horen. De basale bas-gitaar-drums band die hem begeleidde op zijn eerste drie albums was in de lijn van de punk, al maakte Jackson duidelijk meer deel uit van de ontluikende new wave stroming, waarin de energie van de punk werd gekoppeld aan slimme, pakkende popsongstructuren. Geheel in de geest van de tijd toont hij zich geïrriteerd over vrijwel alles: de zondagskrant (Sunday Papers) , zijn libido (Pretty Girls) en muzak (Instant Mash). Gelukkig worden die kwaadheid en irritaties steeds getoonzet op aanstekelijke melodieën en ritmes. Jackson beweegt zich met schijnbaar gemak van snerende punk (Got The Time) tot reggae (Fools In Love) tot de 60’s achtige pop van zijn eerste monsterhit Is She Really Going Out With Him?