Uit de diepste krochten van de Amerikaanse undergroundrock kwam in de jaren tachtig opeens Hüsker Dü bovendrijven. De band wist pakkende melodieën te combineren met furieus gitaarwerk, maakte een reeks prima albums, maar wist nooit het grote publiek te bereiken. Na het verlaten van de band in 1987, nam zanger/gitarist Bob Mould een paar onsuccesvolle soloplaten op voor het grote label Virgin. Terwijl groepen als Nirvana de stijl van Hüsker Dü wel op de commerciële markt wisten te verkopen, leek Mould zo’n beetje uitgespeeld. Dit veranderde toen hij in 1992 vriend en vijand verbaasde met het debuut van zijn nieuwe band Sugar. De grote platenmaatschappijen stonden weer in de rij voor Mould, maar die sloeg alle lucratieve deals af om met de kleine labels Creation en Rykodisc in zee te gaan. Toen zij Copper Blue uitbrachten, bleek de tijd eindelijk rijp te zijn voor Mould: het album behaalde de top tien in Engeland. Ook wist Mould wederom een groep nieuwe bands te inspireren met zijn doortastende indiepop. Sugar klonk zoals bijvoorbeeld de Foo Fighters vijf jaar later zouden klinken. Op dat moment had Mould zijn band alweer opgedoekt, om hierna weer een ondergesneeuwd bestaan te leiden als soloartiest. (JE)