Het gigantische succes van Nevermind (1991) kwam Nirvana zo rauw op het dak vallen dat het trio besloot een zo tegendraads mogelijke opvolger te maken. Erg gecharmeerd van de eerste langspelers van The Pixies en The Breeders klopten de drie heren bij engineer Steve Albini aan om een authentieke alternatieve rockplaat op te nemen. Albini wilde de band dolgraag helpen, maar was wel bang dat platenmaatschappij Geffen zijn werkwijze zou dwarsbomen. Na de miljoenenverkoop van Nevermind zou het label vast en zeker aansturen op een hip, commercieel product. Hij kreeg gelijk, al was het niet zozeer het label, maar Nirvana zelf die terugkrabbelde. In Utero (1993) werd een plaat die heel erg op twee gedachten hinkte. Van noise en onversneden punk (Very Ape, Radio Friendly Unit Shifter) ging de band zonder blikken of blozen over naar plompe pop (Dumb, Pennyroyal Tea). De droge opnametechniek van Albini liet Nirvana in haar puurste vorm horen, maar de band wilde toch wat nummers opnieuw mixen om op single uit te brengen. In Utero werd zo een erg diffuus album dat niet helemaal uit de verf kwam. Zeker niet omdat het, naar later bleek, Nirvana’s zwanenzang was. (JE)