Net zoals voor velen Bach met zijn "Toccata BWV.565" het archetypische orgelwerk heeft geschreven, zo heeft Camille Saint-Saëns (1835-1922) dat gedaan voor de cello, met dat ene kleine stukje uit zijn "Carnival des animaux": "Le cygne". Saint-Saëns refereerde zelf aan dit werkje als een 'noble bêtise', ongetwijfeld uit ergernis dat zijn naam vooral door de wereld ging dankzij een compositie die hij zelf als een niemendalletje, een tussendoortje had bedoeld. Maar het beeld van de cello als een instrument dat als geen ander een nobel verdriet kan overbrengen is nooit meer zo treffend vastgelegd. Deze conclusie ten spijt bewijzen Emmanuel Gaugué (cello) en Erik Berchot (piano) op deze cd, dat Saint-Saëns meer uit een cello kon halen. Naast twee korte werkjes, een "Allegro appassionato op.43" en een fraaie "Romance op.51", waarvan de originele pianobegeleiding de aandacht trekt, klinken twee imposante sonates. De driedelige "Sonate nr.1, op.32" herbergt tussen twee markante hoekdelen een heel elegant middendeel en is een fraai staaltje van Saint-Saëns' aristocratische schrijfwijze. Vele jaren na dit werk ontstond de "Sonate nr.2, op.123", die met vier delen iets uitgebreider is dan zijn voorganger. Alle delen hebben wel iets schoons te bieden, maar het "Scherzo" springt er uit: het bestaat uit een originele reeks zeer geslaagde variaties op een kort thema en is beslist het hoogtepunt van het werk. De uitvoeringen zijn goed en een waar pleidooi voor deze stukken, die merkwaardig weinig worden gespeeld. (JvG)_