Nog steeds is voor velen Richard Strauss (1864-1949) het voorbeeld van een foute componist, van iemand die zich gaarne met Hitler's regime geassocieerd zou hebben. Inderdaad is Strauss een tijdje voorzitter van de Musikkammer geweest, maar een Nazi-sympathisant was hij nimmer. Bovendien was Strauss voor de Nazi's te eigenwijs en daarom werd hij snel op een zijspoor gemanouevreerd. Tijdens de oorlog trok Strauss zich terug in Garmisch, waar hij voor de barbaarsheden van de oorlog vluchtte door zich intensief met Mozart bezig te houden, in wiens muziek hij een soort remedie tegen de ellende zag. Drie van de vier hier opgenomen concerten zijn getuigenissen van die belangstelling. Het zijn korte werkjes, gegoten in een soort neo-classicistisch jasje à la Mozart, maar tegelijk vol van typische late-Strauss-wendingen. Het aardigst zijn wel het "Duett-Concertino voor klarinet en fagot", gebaseerd op Andersen's 'De zwijnenhoeder' en het "Hoornconcert nr.2", geschreven als een pendant van het al in 1882 gecomponeerde "Hoornconcert nr.1, op.11", een werk waar Strauss' eigen stijl nog geheel aan ontbreekt. Voornoemde werken zijn heel charmant, maar missen de intensiteit van in dezelfde tijd ontstane stukken als "Metamorphosen" en de "Vier Letzte Lieder". De verschillende solisten geven hier goede lezingen, begeleid door de Wiener Philharmoniker onder André Previn. (JvG)_