Samuel Barber en Ruggiero Leoncavallo hebben één ding met elkaar gemeen: beiden schreven aan het begin van hun carrière hun meest succesvolle werk en moesten vervolgens toezien hoe ze dat eerste succes nooit meer konden evenaren. Voor Leoncavallo was dat werk "I Pagliacc", voor Barber het "Adagio voor strijkers op.11". In Barber's geval zat er nog een extra nadeel aan deze roem: op basis van voornoemd stuk werd hem constant verweten een reactionair te zijn, een strijder tegen moderne muziek. Toegegeven, Barber was nooit een beeldenstormer, maar zijn muziek is aanmerkelijk gevarieerder en rijker dan de meeste mensen nog steeds schijnen te denken. Eén en ander wordt duidelijk bij het beluisteren van deze cd, waarop de jonge Britse pianist Leon McCawley een selectie uit Barber's piano-oeuvre speelt. Barber's verwantschap met de negentiende eeuw klinkt door in de "Nocturne op.33" en in de "Ballade op.46", waarin Barber op zijn eigen manier terugblikt op de gelijknamige werken van Chopin. De traditionele muziek van Noord-Amerika karakteriseert de "Excursions op.20". Deze stukken waren jarenlang favorieten van niemand minder dan Horowitz, die sommige ervan zelfs als encore gebruikte. Onder de indruk van deze fraaie karakterstukken, wist Horowitz Barber over te halen een sonate voor piano te schrijven. Zijn bemoeienissen resulteerden in Barber's enige pianosonate, welke Horowitz eveneens jarenlang in zijn programma's opnam. McCawley nam naast bovengenoemde werken ook nog de "Souvenirs op.28" en de "Interlude, op.posth." op. Zijn verzorgde spel doet Barber's muziek volkomen recht. (J.G.)_