Soms is succes het ergste wat iemand kan overkomen. Een goed voorbeeld is Max Bruch, wiens "Vioolconcert op.26" zo populair is geworden, dat het al zijn andere werken ten onrechte in de schaduw heeft gezet. Toch liet Bruch bij zijn dood in 1920 een omvangrijke werkenlijst na, met ondermeer drie symfonieën, twee vioolconcerten, een aantal oratoria en theaterwerken en een serie kamermuziekwerken. Van Brahms wordt beweerd dat hij, nadat hij het beroemde vioolconcert had beluisterd, de sarcastische opmerking zou hebben gemaakt, dat hij tijdens het concert geen kans kreeg om fatsoenlijk te blijven zitten, want hij had steeds moeten opstaan om oude bekenden te groeten. Kennelijk was Brahms wel te spreken over Bruchs latere werken, want in 1868 accepteerde hij dat Bruch zijn "Eerste symfonie op.28" aan hem opdroeg. Net als veel andere 19e eeuwse componisten heeft ook Bruch kennelijk tijd nodig gehad om een balans te vinden tussen vrije expressie en formele compositiemodellen. Deze spanning is ook aanwezig in zijn beide vroeg gecomponeerde strijkkwartetten uit 1856 en 1860. Toch zijn deze kwartetten zeker geen jeugdige curiositeiten, getuige een onlangs verschenen cd van het Mannheimer Streichquartett. Deze cd maakt duidelijk dat Bruch meer aandacht verdiend dan hem gewoonlijk wordt toegekend. (H.J.)_