Op 28-jarige leeftijd verklaarde Milhaud: 'Ik wil 18 kwartetten schrijven'. Destijds moet dat als een wat onbesuisde belofte zijn gezien en tevens als een plaagstootje richting Beethoven, die er 'slechts' 17 componeerde. Maar Milhaud vervulde zijn belofte en was serieus in zijn toewijding aan het genre. Hij had een voorliefde voor het kwartet, om de strengheid en economie die het vereiste van een componist, alsook om het intieme en emotionele karakter ervan. Dat maakte het tot een vluchthaven in een tijd, waarin volgens hem circus en varieté serieuze muziek dreigden te overvleugelen. Op deze cd speelt het Quatuor Parisii vier kwartetten van Milhaud, waarvan het "Kwartet nr.3, op.32" uit 1916 het oudste is. Het is opgedragen aan de nagedachtenis van één van zijn beste vrienden, Léo Latil. Milhaud herdacht hem in het tweede deel, waarin fragmenten uit zijn dagboek worden gezongen, hetgeen op deze opname gebeurd door sopraan Véronique Dietschy. Het "Kwartet nr.4, op.46" dateert uit 1918, toen Milhaud in Brazilië verbleef. In de hoekdelen klinkt de Latijns-Amerikaanse atmosfeer lichtjes door, maar het langzame deel is van een ongewone intense somberheid. Minder onconventioneel zijn het "Kwartet nr.9, op.140" en het "Kwartet nr.12, op.252". Mede door het fraaie spel van het Quatuor Parisii is deze cd een waardevolle bijdrage aan de discografie van de Franse kamermuziek uit de 20ste eeuw. (JvG)_