De ontwikkelingen in de muziek van de 20-ste eeuw zijn in de ogen van velen geen verbeteringen geweest: de complexiteit van het klankbeeld, veroorzaakt door ingewikkelde ritmes, dissonante samenklanken en moeilijk te doorgronden vormschema's blijkt voor velen nog steeds een al te grote en vooral onaantrekkelijke hindernis te zijn. Een dergelijk standpunt wordt niet alleen door het 'grote publiek' ingenomen; er zijn ook componisten die er zo over denken en blijkens deze cd is de Engelsman Francis Pott (*1957) er daar één van. Pott speelt zelf twee pianowerken, "Farewell to Hirta" uit 1985 en "Hunt's Bay" uit 1994. Het eerste klinkt als een soort vrije Chopin-imitatie, het tweede heeft een wat 'eigentijdser' idioom, zij het zeer bescheiden. Het is duidelijk dat Francis Pott zich in de muzikale tradities van de 19de eeuw het beste thuisvoelt. De vraag of Pott gewoon traditiegetrouw, dan wel reactionair is, dringt zich onvermijdelijk op bij het pièce de résistance op deze cd, de "Cellosonate" uit 1995, een vierdelig werk met een imposante speelduur van bijna een uur. Pott begon al in 1983 aan dit stuk en heeft er dus ruim 10 jaar aan gewerkt. De welbekende uitspraak van Vaughan Williams over diens "Symfonie nr.4" die Pott, terugkijkend op het resultaat, aanhaalt, 'I'm not sure whether I like it, but it's what I meant at the time,' zal vermoedelijk wel meer mensen uit het hart zijn gegrepen. Niet ieders 'cup of tea', deze muziek. In ieder geval tekenen cellist David Watkin en pianist Howard Moody voor een verzorgde uitvoering. (JvG)_