Carl Nielsen (1865-1931) was de belangrijkste figuur uit de Deense muziekwereld van zijn tijd. Net als zijn leeftijdgenoot Sibelius wist Nielsen zich met name te onderscheiden met betrekking tot het genre van de symfonie. Zijn ontwikkeling in dezen culmineerde in de "Symfonieën nos. 4 & 5". De voorafgaande "Derde symfonie", bijgenaamd "Sinfonia espansiva" (1910-11) was één van Nielsens meest positieve uitingen. In de "Vierde symfonie" zocht Nielsen naar een meer gecompliseerde taal. De omstandigheden tijdens het ontstaan van deze symfonie waren er dan ook naar. Behalve door de eerste wereldoorlog (waar Denemarken overigens niet rechtstreeks mee te maken had) werd Nielsen in die tijd geraakt door huwelijksproblemen. De "Vierde symfonie" getuigt nietemin van een 'onverwoestbare' levenswil: "De onverwoestbare" ("Det uudsukkelige") is dan ook tevens het motto dat Nielsen aan deze symfonie meegaf. In 1922 voltooide Nielsen zijn "Vijfde symfonie", rond dezelfde tijd dat hij zich weer verzoend had met zijn vrouw. (H.J.)