Componist Cornelis de Bondt ontleende de titel van zijn vijfdelige cyclus (voor wisselende bezettingen) "Het gebroken oor" aan het gelijknamige Kuifje-album. Dit 'gebroken oor' is voor De Bondt het symbool van de vermeende teloorgang van de klassieke tonaliteit, zoals die pakweg door Rameau in de 18e eeuw werd geformuleerd en uiteindelijk door Schoenberg weer onderuit gehaald zou zijn. Met de verwijzing naar Kuifje is overigens niet gezegd dat deze muziek even gemakkelijk te verstouwen is als een stripalbum. In ieder deel onderzoekt De Bondt als het ware een 'muziekhistorische fetisj' (zoals Elmer Schonberger het typeert) uit het verleden, zoals Kuifje in het verhaal op zoek is naar een gestolen afgodbeeldje met een gebroken oor. Zo komen in "De deuren gesloten" de treurmars uit Beethovens "Derde symfonie" en "When I am laid in earth" uit Purcels "Dido" middels een door de computer berekend procede met horten en stoten tevoorschijn. Voor menig luisteraar zal deze ge(de)construeerde muziek op het eerste gehoor (!) even troosteloos lijken als de nieuwbouw rond het Haagse conservatorium, waar De Bondt als telg van de Haagse school zijn opleiding heeft gehad. Toch dwingt deze muziek bij herhaald luisteren respect af, waardoor typering 'een homage vol ontroerende kracht' van Volkskrant-recensent Hans Heg begrijpelijk wordt. Uitvoerenden zijn ondermeer het Schoenberg Ensemble, het Nederlands Blazers Ensemble, het Orkest de Volharding en pianist Gerard Bouwhuis. Zie ook het artikel dat Mens en Melodie aan deze cyclus wijdde (mei 1998). (H.J.) _