De overeenkomsten tussen de (zelden gespeelde en opgenomen) klarinetkwintetten van Mozart en Brahms - twee van de grootste meesterwerken uit de gehele kamermuziekliteratuur - zijn verbluffend. Beide componisten werden geïnspireerd door topklarinettisten uit hun tijd (respectievelijk Anton-Paul Stadler en Richard Mühlfeld); de stukken behoren tot hun laatste scheppingsperiode en ze ademen eenzelfde berustende sfeer. Al moet gezegd dat die resignatie bij Mozart beduidend minder klagerig en somber uitvalt dan bij de immer door 'Weltschmerz' geplaagde Brahms. Het Quatuor Talich en Philippe Cuper hebben het gewaagd deze delicate stukken live op te nemen. En hun durf is beloond. Het quasi-geïmproviseerde karakter van beide werken is zeer goed getroffen - het lijkt alsof de bedwelmend mooie melodieën ter plekke in de concertzaal geboren worden. Met name de wonderschone langzame delen komen goed uit de verf: bij Mozart een volkomen onthecht Larghetto, bij Brahms een schrijnend Adagio waarin de oude componist vol weemoed op zijn leven lijkt terug te blikken. (P.J.)_