Hoewel César Franck het schoolvoorbeeld van een laatbloeier is, verbaast zijn eerste opus, de "Trios, op.1, nr.1-3", nog altijd door de rijpheid ervan. Franck componeerde ze in 1840-1841 en droeg ze op aan de Belgische koning, op instigatie van zijn tirannieke vader, die hoopte hiervan later voordeel te kunnen hebben._Deze werken wisten zich slechts geringe populariteit te verwerven bij het grote publiek, vermoedelijk door hun doorwrochte opbouw en ernstige karakter. Zelfs het tweede trio, ondertiteld 'Trio de salon', maakt zijn lichtvoetiger ambities alleen in de laatste twee delen waar. Wel enthousiast was Liszt, die Franck jarenlang aanduidde als 'de componist van de voortreffelijke trio's'. Op Liszt's aanraden verving Franck de finale van het derde trio door een nieuwe, iets beknoptere afsluiting en gaf hij de oude finale als apart werk, het "Trio nr.4" uit - een gang van zaken die aan Beethoven's "Grosse Fuge" doet denken._Op deze dubbel-cd speelt het Academica Quartet met pianist Mihail Sarbu ook nog de wat duffe "Fantasie sur 'Gulistan', op.14" in de versie voor viool en piano en de onvolprezen "Sonate voor piano en viool" uit 1886. Een onbekende parel is het "Andantino quietoso, op.6" voor viool en piano, waarin het er muzikaal overigens allerminst 'quietoso' aan toe gaat. (JvG)_