Er lopen momenteel nogal wat reeksen met complete piano-oeuvres, zoals die van Liszt, Mendelssohn en Reger. Het label Olympia draagt aan deze series zijn steentje bij met het complete pianowerk van de Finse componist Jean Sibelius (1865-1957). Het eeuwige probleem met dergelijke complete opnames is dat door het gekozen uitgangspunt niet zelden het nodige kaf mee wordt genomen met het koren en dat nadeel blijkt deze serie niet onaangetast te hebben gelaten. Volume 2 is geheel gevuld met korte karakterstukken, soms in bundels verzameld zoals de "Pensées lyriques op.40, nr.1-10" en de "Finse volksliedjes, nr.1-6". Deze werkjes hebben, net als de hier aanwezige losse stukken, met uitzondering van de "Valse triste op.44, nr.1", de opname duidelijk alleen 'gehaald' omdat er 'Sibelius' boven stond. Het zijn verdienstelijke, vakkundig geschreven, maar totaal anonieme schetsjes, waarvan er dertien in het dozijn gaan. In iets mindere mate geldt dit ook voor de "Pianostukken op.58, nr.1-10", waarmee volume 2 wordt afgesloten. Pianiste Annette Servadei kan meer eer behalen met het repertoire van volume 3. De "Sonate op.12 in F" is een aardig werkstuk, maar meer Grieg dan Sibelius. Pas in de "Lyrische stukken op.41, nr.1-3 'Kyllikki'" en zeker de "Sonatines op.67, nr.1-3" klinkt muziek die voldoende kwaliteit en sfeer heeft, om ook anderen dan Sibelius-melomanen te kunnen boeien. Eerstgenoemd werk is gebaseerd op een gedeelte uit Sibelius' favoriete inspiratiebron, de 'Kalevala'. De "Sonatines" verbinden bondigheid met geconcentreerde expressie en maken dit deel tot het voorlopige hoogtepunt in deze reeks. Sibelius weet dit niveau in de "Rondino's op.68, nr.1-2" en de "Lyrische stukken op.74, nr.1-4" niet volledig vast te houden, hoewel deze stukken niet tot volledig anonieme muziek afzakken. Het ligt allerminst aan het spel van Servadei, maar echt zonder voorbehoud aan te prijzen is deze reeks toch niet. (JvG)_