The Nerves was de ultieme cultband van de powerpop. Uit de line-up die het onsterfelijke Hangin’ On The Telephone voortbracht, kwamen maar liefst drie talenten voort: Jack Lee, Peter Case en Paul Collins. Laatstgenoemde maakte na de breuk met zijn Paul Collins Beat één van de beste albums in het genre. Ruim tien jaar voordat The Pixies en Nirvana goede sier maakten met extreme dynamiekverschillen binnen hun songs (zacht couplet, hard refrein), liet The Paul Collins Beat al horen hoe dat klinkt. Liedjes als Don’t Wait Up en Working Too Hard zijn blauwdrukken voor de powerpoprage die eind jaren zeventig enige tijd woedde. Groepen als The Knack, The Romantics en The Raspberries combineerden de melodieuze kracht van de vroege Beatles met de powerchords van The Who, met enige klassieke singles als resultaat. Case maakte furore in de Plimsouls, Lee schreef vooral hits voor anderen, bijvoorbeeld Come Back And Stay voor Paul Young. (MS)