Het woord 'leipzigerisch' werd in de vorige eeuw het eerst door Liszt gebezigd en hij bedoelde het bepaald niet als positieve kwalificatie. Zelf stond hij continu op de bres voor muzikale vooruitstrevendheid en van componisten die zich hardnekkig aan de oude vormen vastklampten, moest hij niet veel hebben. Maar vooral in Leipzig, waar men krampachtig vasthield aan het erfgoed van Mendelssohn, moest men niets van progressieve muzikale ideeën hebben, zodat deze stad tot het eind van de negentiende eeuw een bolwerk van conservatisme bleef. Op deze cd staan werken van componisten die de kwalificatie 'leipzigerisch' waarschijnlijk als een geuzennaam zouden hebben gezien: het waren alledrie conservatief ingestelde componisten, wiens werken geheel in de lijn liggen van de muziek van Mendelssohn en Schumann. Julius Rietz (1812-1877) en Carl Reinecke (1824-1910) waren allebei werkzaam als dirigent te Leipzig. Van hen klinken respectievelijk de "Sonate op.42" en de "Sonate op.167, 'Undine'". Het is traditioneel vormgegeven muziek, zonder opmerkelijke vernieuwingen, maar goed geschreven voor het instrument en met aantrekkelijke melodieën, vooral in laatstgenoemd stuk. Stilistisch identiek, maar wat lichter van toon is de "Introductie, andante en polonaise, op.43" van Bernard Molique. (1802-1896). Mario Ancilotti (fluit) en Piernarciso Masi (piano) zorgen voor goede uitvoeringen van deze muziek, die bewijst dat conservatisme en inspiratie elkaar niet hoeven uit te sluiten. (JvG)_