Het wordt niet altijd meer beseft, maar Vincenzo Bellini (1801-1835) was een buitenbeentje onder de Italiaanse operacomponisten van zijn tijd. Hij deed lang over zijn opera's (zeer ongebruikelijk) en maakte zijn naam vooral door zijn langzame, spaarzaam van versieringen voorziene melodieën (nog ongebruikelijker). Wat hij wel met zijn tijdgenoten gemeen had was, dat hij weinig schreef naast opera's. Maar bij Bellini bevindt zich onder dat weinige wel een aantal zeer fraaie liederen, op deze cd fraai ten gehore gebracht door Dennis O'Neill (tenor) en Ingrid Surgenor (piano). Bij 'lied' denken de meeste mensen aan Schubert en Wolf, maar dat is in dit geval misleidend. Zoals ook bij Italiaanse opera is de melodie alles en de begeleiding (bijna) niks. Wagner - overigens een Bellini-bewonderaar - merkte al eens snedig op dat bij Bellini het orkest altijd klinkt 'als een grote gitaar' en dat geldt mutatis mutandis ook voor zijn liederen. Het meest aan opera herinnerende liederen zijn "La Ricordanza", een voorstudie voor "Qui la voce sua soave" uit "I Puritani" en de mini-scene met aria "Quando incise sul quel marmo", vermoedelijk een oefenstuk uit Bellini's conservatoriumtijd. Uit 1829 dateerd het innemende "Sei Ariette". Dit zijn kleine juweeltjes, waarin Bellini bewijst dat hij ook in de beknopte wereld van het lied daadwerkelijk de meester van de melodie was, waarvoor zijn tijdgenoten hem aanzagen. (JvG)_