Giulio Strozzi was aan het begin van de 17e eeuw een vooraanstaand figuur binnen de culturele kringen van Venetië. Hij organiseerde verschillende academies, bijeenkomsten van cultuurliefhebbers en intellectuelen die hier konden discussiëren over literatuur, muziek en tal van andere zaken. Strozzi zelf was actief als dichter en schreef libretti voor bekende componisten als Claudio Monteverdi en Francesco Cavalli. Barbara Strozzi (1619-na 1664) was de geadopteerde (maar waarschijnlijk ook natuurlijke) dochter van deze man die haar alle mogelijkheden bood om haar uitzonderlijke muzikale talenten te ontplooien. In de periode van 1644 tot 1664 publiceerde zij negen anthologieën met geestelijke en wereldlijke vocale muziek, meer dan al haar mannelijke collega's. Dit is zeker uitzonderlijk te noemen, want gepubliceerde werken van vrouwelijke componisten beperken zich meestal tot een enkel jeugdwerk, geschreven voor het huwelijk. Strozzi zou niet trouwen. Zij bleef bij haar vader wonen en zong haar eigen werken tijdens de door hem georganiseerde academies. Door veel musici werd zij gewaardeerd en serieus genomen, maar zij stond ook bloot aan laster: zij zou een courtisane zijn met een vreemde voorkeur voor castraten. Waarschijnlijk heeft Barbara Strozzi om deze reden nooit in het openbaar opgetreden. Onderstaande cd biedt een selectie aan van haar wereldlijke vocale werken voor sopraan en basso continuo. De tekst staat in deze werken centraal; er wordt alles aan gedaan om de betekenis van de woorden weer te geven. De muziek is intens en doet (met zijn verhoogde chromatiek) bijna modern aan, zoals meer muziek uit die tijd. De uitvoering op deze cd is uitstekend. De sopraan Mona Spägele weet gevoel voor dramatiek te combineren met een instrumentaal stemgeluid; de wisselwerking tussen haar en de drie instrumentalisten is zo goed, dat soms nauwelijks een onderscheid tussen stem en instrument te horen is. (C.P.)