De eerste schetsen van Sibelius' "Zesde symfonie" werden geschreven rond 1914-15, toen zijn "Vijfde" nog lang niet voltooid was. Rond 1919 speelde hij met de gedachte om ideeën uit de beide hoekddelen te gebruiken voor een symfonisch gedicht met de titel "Kuutar" (De maangodin), naar een gegeven uit het Finse epos, de "Kalevala". Pas in 1922 kreeg de symfonie meer aandacht. In deze tijd schreef Sibelius in zijn dagboek: "Het nieuwe werk krijgt gestalte, maar ik ben niet gelukkig met deze voortgang ... We leven in een tijd waar iedereen naar het verleden kijkt ... en toch ben ik net zo goed als zij waren. Wat Beethoven betreft is mijn orkestratie beter dan de zijne, net als mijn thema's. Maar hij is dan ook geboren in een wijnland, terwijl wij het met yoghurt moeten doen". In 1923 dirigeerde Sibelius de première van zijn "Zesde symfonie". In vergelijking met de sombere "Vierde" of de heroïsche "Vijfde", heeft de "Zesde symfonie" een bijna bescheiden en pastoraal karakter, waarbij echter met name in de finale de onderhuidse dreiging door de opervlakte heen breekt. De "Zesde symfonie" is op cd verschenen met de "Zevende symfonie" en het symfonisch gedicht "Tapiola" in een uitvoering van de Lahti Symphony Orchestra onder leiding van Osmo Vänskä. Het laatst genoemde werk, dat een indrukwekkende evocatie is van de Scandinavische wouden, is één van de mooiste werken die Sibelius geschreven heeft. (H.J.)