Het debuut van D’Angelo was een instant klassieker. Toen de New Yorker in 1995 Brown Sugar uitbracht, was ‘neo soul’ nog geen begrip. Michael Eugene Archer, zoals D’Angelo in het echt heet, bracht de soul weer terug in de r&b van de jaren 90. Samen met acts als Tony! Toni! Toné! , Maxwell en Erykah Badu , bewees hij dat ouderwets vakmanschap heel populair kon worden. Brown Sugar verkocht onverwacht miljoenen exemplaren. Hoe betoverend D’Angelo’s heldere stem en muziek ook was, té gelikt of geproduceerd werd het nooit. In tegenstelling tot het werk van veel collega’s, was de zanger op zijn liedjes echt een mens van vlees en bloed. Wel kleefde er iets bovennatuurlijks aan zijn immense talent: hij was multi-instrumentalist, zanger, producer én arrangeur. Maar toen hij na al het succes ging werken aan een opvolger, merkte D’Angelo dat hij daar flink de tijd voor nodig had. Hij moest naar eigen zeggen eerst weer wat meer levenservaringen opdoen. Dat tekent zijn muziek: recht uit het leven gegrepen.