In de Engelse orkestmuziek uit de eerste helft van deze eeuw, heeft zich van meet af aan een sterke pastorale traditie gemanifesteerd, die ook de jonggestorven Ernest Farrer (1885-1918) niet onberoerd heeft gelaten, getuige zijn "English Pastoral Impressions op.26" waarmee deze cd wordt besloten. Het zijn drie schetsen van landelijk Engeland, die bijna archetypisch lijken voor bovengenoemde traditie en het bijbehorende idioom, waarvoor om beurten de muziek van Elgar en Vaughan Williams model heeft gestaan. Niet alle werken op deze cd zijn zo evocatief, zoals blijkt bij de wat bleke "Variations for Piano and Orchestra op.25", met Howard Shelley als solist. Warmbloediger klinken de "Rapsodie nr.1, op.9 'The open road'", naar een gedicht van Whitman en het grootst aangelegde symfonische gedicht "The Forsaken Merman op.20". Het laatste orkestwerk dat Farrer schreef is de "Heroic Elegy, op.36" uit 1918, opgedragen aan de in de Great War gevallen soldaten en het meest oorspronkelijke werk op deze cd. Het is nogal navrant dat Farrer, kort nadat hij in Engeland tijdens een verlofperiode de première van dit stuk had gedirigeerd, eenzelfde lot trof, als degenen aan wie hij dit werk had opgedragen. Farrer sneuvelde in september 1918, kort voor het eind van de oorlog. Het Philharmonia Orchestra ontfermt zich onder leiding van dirigent Alasdair Mitchell liefdevol over zijn orkestmuziek. (JvG)_