Het zevende deel met de klavierconcerten van Carl Philipp Emanuel Bach op het label Bis bevat de "Concerten in A, H.437 (Wq.29), in e, H.428 (Wq.24) en in Bes H.434 (Wq.28). Twee van deze concerten (die in A en in Bes) zijn een mooi voorbeeld van Bachs marktgerichtheid. Beide concerten zijn namelijk ook bekend in versies voor melodie instrument, te weten de fluit en de cello. Musicologen denken dat in dit soort gevallen de versies voor melodie instrument het eerste zijn ontstaan. De verleiding is dan ook groot om te concluderen dat Bach deze concerten geschreven heeft voor zijn fluitspelende broodheer, Frederik de Grote van Pruisen. Toch ligt deze conclusie niet zo voor de hand, omdat de monarch niet zo gesteld was op de vernieuwende stijl van zijn hofklavecinist. Miklos Spanyi koos voor het vertolken van deze instrumenten voor een zogenaamde tangentpiano. Dit type instrument behoort net als de pianoforte tot de experimenten die de 'ontwikkeling' van het klavecimbel naar de moderne concertvleugel hebben bepaald. Het instrument dankt zijn naam aan de tangent: een palletje die via een beweging van de toets de snaar raakt en zo tot klinken brengt. De speelwijze van de tangentpiano doet denken aan die van het clavichord. De aanslag is zeer gevoelig en vraagt een uiterst nauwgezette beheersing. Het gaat bij dit instrument dan ook eerder om expressie dan om kracht, want als de toets te hard wordt aageslagen, stuitert de tangent op en neer waardoor de snaar opnieuw wordt geraakt en een lelijk geluid ontstaat. Miklos Spanyi wordt begeleid door het Concerto Armonico. (H.J.)